Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa (Congregatio Sororum Vestiariarum Iesu) jest zgromadzeniem niehabitowym opartym na regule św. Franciszka z Asyżu, na prawie papieskim. Zostało powołane do istnienia w 1882 r. w Zakroczymiu przez bł. Honorata Koźmińskiego - kapucyna (1829 - 1916) przy współudziale M. Sabiny Józefy Kaweckiej (1821 - 1886). Jego powstanie przypada w okresie trudnej sytuacji społeczeństwa polskiego znajdującego się pod zaborem rosyjskim. Władze carskiej Rosji niszczyły wszelkie przejawy polskości. Swoją wrogość kierowały także w stronę Kościoła, który był przez nie uważany nie tylko za obrońcę wiary katolickiej, ale i za ostoję polskości. Szczególne represje wobec społeczeństwa polskiego i Kościoła nastąpiły po klęsce powstania styczniowego. Udział księży i zakonników w powstaniu stał się jednym z pretekstów do wzmożonego prześladowania duchowieństwa, a szczególnie zakonów. W związku z kasatą zakonów przeprowadzoną w 1864 roku zlikwidowano większość klasztorów męskich i żeńskich. Zakonnicy rozwiązywanych klasztorów mieli do wyboru wyjazd do klasztorów za granicę, opuszczenie klasztoru lub pozostanie, ale pod nadzorem władz carskich. Ta sytuacja skazywała życie zakonne na terenie zaboru rosyjskiego na nieuchronną zagładę.
O. Honorat Koźmiński był gorliwym kapłanem i zakonnikiem, który przez całe życie troszczył się o sprawy Boże, o odnowę życia religijnego i moralnego w narodzie oraz o życie zakonne.Po powstaniu styczniowym w 1863 r. na skutek ukazu carskiego, gdy nastąpiła kasata zakonów o. Honorat został internowany w klasztorze w Zakroczymiu i na modlitwie rozpoczął poszukiwanie ratowania życia zakonnego w zaborze rosyjskim. Zgłaszało się do niego wiele osób, które chciały poświęcić się Bogu w życiu zakonnym. O. Honorat nie chciał ich odsyłać do zakonów za granicę, gdyż uważał, że są one potrzebne społeczeństwu polskiemu na terenach zajmowanych przez Rosję. Zdawał sobie jednak sprawę, że organizowanie zgromadzeń nie mogło się odbywać według dawnego wzoru, czyli z zachowaniem ścisłej klauzury i habitu, ale wiązało się z działalnością konspiracyjną i ścisłym ukryciem. W czasie pobytu w Zakroczymiu założył wiele wspólnot zakonnych życia ukrytego męskich i żeńskich, przyczyniając się tym do odnowy życia religijnego i moralnego w społeczeństwie polskim. Każde z założonych zgromadzeń miało swój określony cel, zadania i kierowało działalność do konkretnych warstw społecznych, stanów, zawodów lub spełniało określoną misję. Wzorem ukrytego życia zakonnego była św. Rodzina: Jezus, Józef i Maryja, która żyjąc w Nazarecie, prowadziła życie ukryte przed światem.
W tym samym czasie na terenie Galicji rozpoczęła swoją prywatną działalność Sabina Józefa Kawecka, tercjarka kapucyńska z Warszawy. Pod wpływem wcześniejszej zachęty O. Honorata troszczyła się ona o piękno świątyń odnawiając szaty liturgiczne w kościołach oraz adorując Najświętszy Sakrament. Znajomość haftu i wykorzystanie go na służbę Kościoła zaowocowało bezinteresowną pracą nad porządkowaniem szat liturgicznych w świątyniach na terenie Galicji oraz w okolicach Warszawy. Początkowo była to praca samodzielna, jednak z czasem skupiały się wokół niej dziewczęta i niewiasty, z którymi wspólnie pracowała. O. Honoratowi bardzo leżała na sercu troska o świątynie oraz idea wynagradzania zniewag wyrządzanych Jezusowi w Najświętszym Sakramencie, dlatego zachęcał i utwierdzał ją w potrzebie pracy przy kościołach.
Po 14 latach wędrownego trybu życia oraz ofiarnej posługi i pracy dla kościołów 12 listopada 1882 r. - w święto Opieki Matki Bożej, Założyciel wręczył Sabinie Józefie Kaweckiej zarys konstytucji, tzw. Planik życia dla Westiarek Jezusowych i z tą datą wiązany jest początek Zgromadzenia Sióstr Westiarek Jezusa.
Za zgodą O. Założyciela siostry westiarki przeniosły się na teren diecezji włocławskiej i założyły w Zagórowie pierwszy dom z nowicjatem i pracownią szat kościelnych. W niedługim czasie, bo 4 lutego 1886 r. Matka Kawecka zakończyła życie, osierocając młode Zgromadzenie. Została pochowana na cmentarzu parafialnym w Zagórowie.
Dzięki pomocy O. Honorata Zgromadzenie pokonało zaistniałe po jej śmierci trudności i stopniowo zaczęło się rozwijać. Zostały założone domy we Włocławku i Warszawie. Po trzech latach Założyciel wybrał Klarę Rodziewicz (1868 - 1938), na przełożoną generalną, która po wcześniejszym przygotowaniu i złożeniu ślubów zakonnych podjęła się wyznaczonego zadania. Na progu swej działalności zatroszczyła się o uzyskanie od władz kościelnych zatwierdzenia Zgromadzenia. W 1898 r. ordynariusz włocławski, ks. bp. Aleksander Kazimierz Bereśniewicz wydał list pochwalny, udzielając siostrom kościelnej aprobaty, jako związkowi religijnemu na prawie diecezjalnym, a w późniejszym czasie w 1929 r. ordynariusz Archidiecezji Warszawskiej, kard. Aleksander Kakowski wydał dekret erekcyjny pracowni „Wdzięczna Praca”.
Zgromadzenie żyjąc w oparciu o regułę III Zakonu św. Franciszka z Asyżu i od początku ścisłe związane z Zakonem Założyciela, w 1900 r. uzyskało dekret agregacji do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów.
W niedługim czasie wzrosła liczebność Zgromadzenia i powstały domy w Wilnie, Częstochowie, Kunach i w Kaliszu. W każdym z domów siostry prowadziły pracownie szat kościelnych i spełniały zadania zlecone przez Założyciela.
Zgromadzenie realizuje swoje zadanie według zaleceń Założyciela, który zapisał, że: celem Westiarek Jezusowych jest uświątobliwienie własne przez ćwiczenia pobożności i przez przyodziewanie Pana Jezusa, czyli przez posługę około szat kościelnych. Westiarki zajmować się będą robotami kościelnymi i tym wszystkim, co służy do ubrania i ozdoby kielicha i kapłana, ołtarzy i kościoła. Siostry troszczą się także o dusze ludzkie, które są również świątyniami Boga, szczególnie o dusze dzieci przygotowując je do pierwszej Komunii świętej. W przepisach Założyciel mocno podkreślił również jako jedno z zadań Zgromadzenia adorację wynagradzającą za zniewagi wyrządzane Jezusowi w Najświętszym Sakramencie.
Wzorem w wypełnianiu zadań jest Maryja, która była pierwszą Westiarką, przygotowującą swemu Synowi szaty. Zadania i duchowość zamykają się w haśle Zgromadzenia, danym przez O. Honorata: Wszystko dla Jezusa przez Maryję.
Na przestrzeni wieku pokolenia westiarek przejęte duchem Założycieli, podejmowały prace zgodne z ich zaleceniami. Troszczyły się o piękno świątyń przez szycie i haftowanie szat liturgicznych i bielizny kielichowej, pracowały jako zakrystianki w kościołach troszcząc się o ich czystość, piękno i wystrój. Wykonywały też prace okolicznościowe porządkując szaty kościelne w zakrystiach, przygotowując ołtarze na Boże Ciało i Groby Pańskie oraz służyły innym fachową radą w dziedzinie liturgii i pielęgnowania szat. Swoją troską obejmowały również dzieci przygotowując je do pierwszej Komunii świętej, początkowo w ochronkach przez siebie prowadzonych, potem w punktach katechetycznych, a obecnie w szkołach.
Siostry westiarki włączały się także w prace wynikające z potrzeby chwili. W czasie I i II wojny światowej udzielały pomocy rannym, pracując w szpitalach polowych i punktach sanitarnych oraz wydawały żywność prowadząc kuchnie polowe. Współpracując z duchowieństwem, umożliwiały odprawianie Mszy św. we własnych kaplicach lub przy ołtarzach polowych, co dawało możliwość uczestniczenia w sakramentach dużej liczbie wiernych. Po zakończeniu wojny siostry westiarki Jezusa wróciły do Warszawy, którą były zmuszone opuścić w czasie powstania. W kilka miesięcy później otworzyły pracownię haftów artystycznych, która do dziś istnieje i dobrze funkcjonuje, wykonując prace dla kościołów oraz dla innych instytucji.
Wśród prac godne odnotowania są: 4 suknie na cudowny Obraz Matki Bożej Częstochowskiej, suknia dla Matki Bożej ze Studzianny i Czernej; ornat milenijny, jako dar ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego dla Ojca św. Pawła VI, ornat jubileuszowy dla Ojca św. Jana Pawła II podarowany przez Ojców Paulinów z okazji 600 - lecia obecności Matki Bożej, komplet szat liturgicznych i bielizny kielichowej na Jasną Górę z racji Milenium, szaty liturgiczne do Polskiego Seminarium Duchownego do Orchard Lake oraz sztandary dla Polonii w USA, komplety szat liturgicznych z okazji pielgrzymek Jana Pawła II do Polski oraz prace dla Ojca św. do Watykanu. Siostry wykonywały wiele szat liturgicznych na misje do Afryki oraz krajów byłego Związku Radzieckiego.
Prace sióstr były prezentowane na wystawach organizowanych z racji Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej w Warszawie, a od kilku lat na Międzynarodowej Wystawie SacroExpo w Kielcach, na której cieszą się dużym uznaniem oraz kunsztem ich wykonania.
Siostry Westiarki Jezusa przez wypełnianie swoich zadań i przez modlitwę, szczególnie adorację wynagradzającą Jezusowi Eucharystycznemu, wspierają Kościół w Polsce, a od 1976 r. posługują również wśród Polonii w USA.
Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa posiada 10 domów zakonnych w Polsce i 2 domy za granicą w USA w Detroiit w stanie Michigan i w Sunny Hills na Florydzie.
W roku jubileuszowym stulecia – 1982 – Zgromadzenie otrzymało dekret zatwierdzający jego istnienie na stałe w Kościele. W ostatnim czasie ważnym wydarzeniem było świętowanie w roku 2008 - 125. rocznicy powstania Zgromadzenia. Była to szczególna możliwość dziękczynienia Bogu za dar służby Kościołowi Świętemu, za Założycieli, pełnione zadania i misję. Zgromadzenie dziękowało też kapłanom, z którymi współpracuje i ludziom, wśród których posługuje. Dla sióstr czas Jubileuszu był czasem szczególnego pochylenia się nad duchowym dziedzictwem Zgromadzenia oraz pogłębieniem własnej duchowości i charyzmatu.
W Jubileuszowym Roku Zgromadzenie przystąpiło do Konferencji Rodziny Honorackiej, którą tworzą Zgromadzenia założone przez bł. Honorata Koźmińskiego. Rodzina Honoracka przygotowuje się wspólnie poprzez dziewięcioletnią Wielką Nowennę do świętowania w 2016 r. 100. Rocznicy śmierci Założyciela. Każdy Rok Nowenny, któremu patronuje inne Zgromadzenie, poprzez wspólne spotkania, konferencje ascetyczne, sympozja naukowe oraz modlitwę przy relikwiach Założyciela daje możliwość bliższego poznania osoby O. Honorata, jego duchowej spuścizny oraz zadań i charyzmatów poszczególnych Zgromadzeń. Wielka Nowenna jest wzajemnym ubogaceniem i inspiracją do pogłębiania duchowości zarówno Założyciela, jak i własnego Zgromadzenia.
W kwietniu 2013 r. pod hasłem Jednością silni, miłością bogaci obradowała XVII Kapituła Generalna Zgromadzenia, która pochylając się nad charyzmatem Instytutu na nowo odczytywała miejsce i posługę Westiarki Jezusa w Kościele.
